The Call of Nature

We schrijven het jaar 2007.

In mijn job verveelde ik me elke dag nog te pletterder. Ik kon daar echt gewoon niks van mezelf in kwijt. Ik was op weg om doodongelukkig en afgestompt te geraken. Maar ik vond een manier om dat te vermijden.

Ik verlegde de focus op mijn privéleven en kwam daar in een stroomversnelling terecht.  Ik ging op stap, ik sportte me te pletter, en het werk werd bijzaak.

Het uiterlijke amusement stond lijnrecht tegenover het inner-boredom. Het ene was een compensatie voor het andere. Hoe extremer het ene, hoe erger het andere ontaardde. Ik stevende regelrecht op de afgrond af maar kon niet meer stoppen. De snelheid was gemaakt. Elke minuut van de dag werd benut, en ik rende bijna letterlijk mezelf voorbij. 

YOLO ten top!!

De onvoldoening in het werk leverde me een mentale bore-out op, het YOLO-effect een fysieke burn-out.

Er brak een tijd aan van existentiële pijn, diepgaande zelfreflectie, een afdaling naar mijn diepste binnenste, een zoektocht naar mijn ware zelf. Ik had tijd nodig om mijn verleden opnieuw te beleven en schoon te vegen door middel van zelfacceptatie en -vergeving. Een tijd van positieve desintegrationele crises van Dabrowski. Een tijd van denken, voelen en ontdekken. Een emotionele rollercoaster, de hel. 

Tijdens dat proces mocht ik een wedergeboorte en een roeping ervaren.

Ik startte met een zelfstandige activiteit als studiebegeleider wiskunde. 

Ik werd begiftigd met een snelle geest, een sterke intuïtie, en een gave om diep te voelen. Een mooie set aan talenten om als vanzelf door het Leven te flaneren. Maar niets bleek minder waar.

De snelle geest maakte dat ik me snel verveelde bij elke uitdaging die ik aanging. Ik zoog als het ware informatie op. Binnen de kortste keren had ik de nieuwe materie van binnen en van buiten, in het breed en in het diep bestudeerd.

De sterke intuïtie maakte dat ik aangesloten was op de Grote Bron van Alle Informatie en voortdurend bestookt werd met ideeën, inzichten en kennis, die van overal en nergens leken te komen. Om zot van te worden!

En het diepe voelen maakte dat ik intens kon genieten van de mooie en leuke dingen van het leven maar ook de pijnlijke dingen feller voelde, en dus steeds in highs en lows leefde.

Ik besloot te stoppen met voelen. Ik wilde het allemaal niet meer zien, niet meer horen en niet meer weten. Dit alles speelde zich op enig onbewust niveau af. Ik herinner me die beslissing nog wel (het was rond mijn veertiende) maar ik kon de gevolgen van die beslissing niet overzien.

De snelle geest en de verveling die daarmee gepaard ging bleek nog het minste last te veroorzaken dus ik koos om het Pad van het Mentale op te gaan. Met een klein kiertje open voor de intuïtie en het voelen.

Na verloop van tijd voelde het aan alsof ik tegen de muren van een veel te kleine kubus opliep. Het leek alsof ik alles in dit leven al gehad had. Tijd voor verandering. Tijd voor bewustzijnsverruiming. Tijd voor een nieuwe wereld.

Dus ik zocht intuïtie en gevoel weer op. Deze keer bewust. En een nieuwe wereld ging voor me open, een zeer ruime wereld met meerdere (in wezen oneindig veel) dimensies. Nu is mijn snelle geest weer enige tijd zoet. Ik heb bovendien geleerd om de stroom van ideeën en inzichten te plaatsen, te parkeren, te kanaliseren,... zodat ik er niet meer door overweldigd word.

En het diepe voelen...dat heb ik aanvaard, omdat het aardse leven nu eenmaal maar bestaat terwille van de dualiteit: geen licht zonder donker, geen bergen zonder dalen,....en het brengt me zo'n enorme rijkdom dat ik de lows er graag bijneem (die er trouwens nauwelijks nog zijn)